GRETA JAKO NINOCZKA

 "Widziałam Gretę Garbo już w kilku filmach i grała tam dość różnorodne role, od najlepiej jej wychodzącej femme fatele, przez zblazowaną gwiazdkę, aż po totalne niewiniątko. Wszystko to jednak były role poważne. Dopiero w „Ninoczce” po raz pierwszy zobaczyłam jej talent komediowy. Bo też jeśli się nie mylę, dopiero w tym filmie i w niewielu innych (jeśli w ogóle jakichś) aktorka dała się poznać z tej strony.

    Obraz jest komedią romantyczną opartą na formule, która sprawdza się w każdym czasie i wszędzie na świecie – połączeniu kochanków należących do dwóch różnych światów. On jest francuskim, nieco zubożałym arystokratą, nonszalanckim i beztroskim, biorącym z życia ile się da. Ona radziecką agentką wysłana do Paryża, by sfinalizować transakcję o narodowej wadze, bez reszty poświęconą sprawie ciałem i duchem."

 (recenzję zaczerpnięto z bloga : marysiowo, blogspot.com)

 Firma  Metro-Goldwyn-Mayer  została zmuszona do  strategicznego repozycjonowanie produktu przez utratę rynków, ze względu na działania wojenne w Europie. W 1940 roku przychody Hollywood płynące strumieniem z jedenastu krajów zostały przymusowo zamknięte, kiedy Joseph Goebbels wyraźnie zakazał dystrybucji filmów MGM na wszystkie okupowane terytoria. I Garbo znów zmienił taktykę, aby być na nowo  gwiazdą w swojej pierwszej komedii - w 1939r. jest "Ninoczka". 

 

   "Produkcję reklamowano sloganem, który przeszedł do historii kina: „Greta Garbo się śmieje!”. Była to pierwsza komediowa rola aktorki – Garbo zerwała tu z utrzymywanym przez wiele lat wizerunkiem femme fatale" (Wikipedia).

   Nowością jest celowa gra w pewnej sekwencji "diner" ( tania  knajpa) z surową  Garbo, z jej brakiem reakcji na starannie wyreżyserowany żart z kelnerem " kawy bez mleka". Dopiero pod koniec żartu Garbo wybucha spontanicznym śmiechem.